Sırtımdan bıçaklayanım! Adını anmadan özlüyorum seni. Adın dilimi acıtıyor, henüz keşfedilmemiş zehir gibi. Yenildim sayma sakın, sadece peşinden sürüklenmeyi hak görmedim, yediremedim kendime; katilim. Farkıma varsan, farkın olurdu biliyorum. Hani inanmış gibi yapmıştım yalanlarına. Hatırladın mı? O zaman anlamıştım aslında, herkesten farklı olmadığını. Senin hayatının neresindeydim, sende ne kadar vardım, neydim sorularıyla baş başayken, vuruldum. […]

Bazı cümleler susmaz. Ne kadar vazgeçtiğini sansan da, bazı duyguların sesi kulağından değil, kalbinden yankılanır.

“Bu kitabı yazarken en çok kendimle yüzleştim.” Her yazar biraz kendini anlatır, biraz susar… Ben sustuğum yerden yazmaya başladım. Ve bazı cümleler hâlâ canımı yakıyor.  

“Bazı hikâyeler bitmez. Sadece sessizce rafa kaldırılır. Tıpkı senin gibi…” “Seni anlatmadım aslında… sadece sana benzeyen yaraları kelimelere döktüm.” “Ben seni değil, kendimi yazdım. Ama her cümlede yine sana dönmek zorunda kaldım.”

Anlamadığı bir şey vardı: Bir anda Belinay neden bu hale gelmişti? Onu bu duruma getiren sebep neydi? Endişeler ve kaygılar da beraberinde geliyordu bu durumun. Birbirlerine karşı olan hisleri de zarar görecek miydi? Her şey başlamadan bitecek miydi? Geri adım atmaya ne gerek vardı ki bu kadar çok severken… Sevdiğiniz, bakmaya bile kıyamadığınız çocukluğunuz, karşınızda […]

Metrelerce uzaktın bana belki de. Bense sırf sana benzeyen birini görmek için sokak sokak dolaşırdım oysa… Olur ya tesadüfen karşılaşırdık. Ben sana hasretken kim bilir kimler vardı yanında. Ben seninle vakit geçirmeye can atarken, saatlerin bile nasıl geçtiğinin farkında olmadığın anlar yaşıyordun belki de… Farkımız buydu seninle. Ben senin için savaşırken sen beni yok sayıyordun […]