Özledim…

Senli geçen zamanları özledim.

Tek bir selamın, dudağından dökülen tatlı bir kelamın yetiyordu yalnızlığıma.

Yalnızlığımı dolduran koca bir ‘sen’ oturuyordu kalp evimde.

Gittin…

Ardında beni ve sensizliği bırakarak gittin.

Bir gecenin zifir karanlığında son konuşmaydı.

”Ağlama” demiştin.

Oysaki gözyaşlarım bir sel gibi aktı yoluna.

”Bırakma beni sevdiğim.” dedim, dinlemedin

İçimde kör kurşun geziniyor. Hiçbir acıya değmeden, dokunmadan…

Ciğerimi parçalıyor sadece. İçime kanıyor yaralarım.

Özledim…

İşte bu kadar derin sesnsizliğim!